ஒரு தாயின் வாழ்த்து

"வீல்" என்று குழந்தையின் அழுகுரல். பிறந்து பதினைந்தே நாள் வயதான என் பிள்ளை அழும் குரல் தான் அது. ஓடோடி சென்று வாரி அணைத்து கொள்ள முடியாமல், தூரமாக கண்ணாடி கதவிற்கு அப்பால் நின்று துடித்தபடி நான். .

சென்னை நுங்கம்பாக்கத்தில் உள்ள ஒரு பிரபல தனியார் குழந்தை நல மருத்துவமனையில் உள்ள அவசர சிகிச்சை பிரிவின் வெளியே தான் நின்று கொண்டு இருந்தேன். உள்ளே ஒரு மேசையில் என் செல்வத்தை சுற்றிலும் ஐந்தாறு மருத்துவர்கள், இரண்டு செவிலியர்  நின்று கொண்டிருந்தார்கள். அந்த மேசை மேலே அறுவை சிகிச்சையின் போது  பயன் படுத்த படும் பெரிய மின்சார விளக்கு. விடாமல் அழுது கொண்டிருந்தான் என் செல்லம். 

 எல்லாமே நன்றாகத்தானே இருந்தது...இரண்டு நாள் முன்பு தான் விமரிசையாக பெயர் சூட்டும் விழா வீட்டில் நடந்தது.....இன்று அந்த குழந்தை உயிருக்கு போராடியபடி அவசர சிகிச்சை பிரிவில் ...ஒன்றுமே புரியவில்லை எனக்கு. ஏன் இப்படி ..என் குழந்தைக்கு மட்டும் ஏன் இப்படி என்ற கேள்வி மீண்டும் மீண்டும் ..மனம் பதை பதைக்கிறது ..என் பிஞ்சிற்கு மட்டும் ஏன் இந்த துன்பம்? வாய் விட்டு சொல்ல கூட தெரியாத பிறந்த குழந்தை ஆயிற்றே.. 

ஏதேதோ நினைத்து நினைத்து அழுதபடி நான் நின்று இருந்தேன், கண்களில் கண்ணீர் ஆறாக வழிந்து கொண்டிருந்தது. உள்ளே குழந்தையின் அழுகை ஒலி  சற்று குறைந்த மாதிரி இருந்தது. மருத்துவர்கள்  சற்று ஒதுங்கி நின்று பேசி கொண்டிருந்தனர். என் செல்வத்தின் கையிலும் மூக்கிலும் குழாய்கள் செருக பட்டு இருந்தது.  

சிறிது நேரம் கழித்து அவர்களில் இருந்து ஒரு மூத்த மருத்துவர் மட்டும் வெளியே வந்தார். என் கணவரிடம் ஏதொ கூறி, என்னையும் கூட  வர செய்து தம் அறைக்கு அழைத்து  சென்றார். என் கணவரை தன்னுடைய பெரிய இருக்கையில் உட்கார வைத்தார். அப்போதே எதோ விபரீதமாக சொல்ல போகிறார் என்று தோன்றியது. நான் நோயாளிகள் அமரும் சிறிய நாற்காலியில் அமர்ந்தேன். அவர் உட்காரவில்லை. அங்கிருந்த மேசையில் சாய்ந்து நின்றபடியே ஏதேதோ சொல்லி கொண்டிருந்தார். என் மூளைக்கு எதுவும்  எட்டவில்லை. எனக்கு புரிந்ததெல்லாம் ஒன்று தான். உடனடியாக எங்கள்  செல்லத்திற்கு  அறுவை சிகிச்சை செய்ய வேண்டும், அதுவும் ஐந்தாறு மணி நேரத்திற்குள்..என்னால் தாங்க முடியவில்லை. பூ போன்ற பிஞ்சு அது ..தாங்குமா? அய்யோ ..என்ன கொடுமை இது? 

"டாக்டர், அறுவை சிகிச்சை செய்தால் குழந்தைக்கு  சரியாகி விடுமா? " என்று கேட்டார் என் கணவர். என்ன சரியாகி விடும்... இப்போது  அவனுக்கு என்ன சரியாக இல்லை..எனக்கு ஒன்றுமே புரியவில்லை.

"இப்போது ஒன்றும் சொல்லுவதற்கில்லை. அறுவை சிகிச்சை செய்தே ஆக வேண்டும். அதுவும் உடனடியாக செய்ய வேண்டும். இல்லை என்றால் குழந்தையின் உயிருக்கு ஆபத்து. அறுவை சிகிச்சை செய்தால் குழந்தை  உயிர் பிழைக்கலாம்...ஆனால் அறுவை சிகிச்சையும் நிரந்தர தீர்வு அல்ல. இப்போதைக்கு ஆபத்தான கட்டத்தை தாண்ட முடியும்..ஆனால் அதன் பின் மற்ற குழந்தைகள் மாதிரி  சாதாரணமாக இருப்பான் என்றும்   தீர்மானமாக சொல்ல முடியாது. இப்போதைக்கு என்னால் உத்திரவாதமாக எதுவும் கூற முடியாது. "  உணர்ச்சியற்ற குரலில் பதில் சொன்னார் மருத்துவர்.

எனக்குள் ஏதோ  ஒன்று சுக்கு நூறாக உடைந்து போனது. கண்ணீரை துடைத்து கொண்டு ஜடம் மாதிரி மருத்துவர் நீட்டிய படிவத்தில் கையொப்பம் இட்டுவிட்டு, கழுத்திலும் கைகளிலும் இருந்த சொற்ப தங்கத்தை கழட்டி கணவரிடம் கொடுத்துவிட்டு என் செல்லத்தின் அருகில் வந்தேன் . அழுது அழுது களைத்து போய் மயக்கத்தில் கண் மூடி படுத்து இருந்தான் என் செல்லம். எனக்கு அவனை தொட கூட தைரியம் இல்லை, தொட்டால் விழித்து கொண்டு அழுவானோ என்று தொடாமல் வெறுமே அந்த பால் போன்ற பட்டு முகத்தை பார்த்தபடி நின்றேன். 

சிறிது நேரம்  கழித்து சீருடை அணிந்த பணியாளர்கள் வந்து மேசையை  தள்ளி கொண்டு என் செல்லத்தை அறுவை சிகிச்சை அறைக்குள் கொண்டு சென்றனர். பிறந்து சில நாட்களே ஆன பிஞ்சு குழந்தையை அறுவை சிகிச்சைக்கு அனுப்பி விட்டு வெளியே காத்திருக்கும் கொடுமை ...அப்பப்பா ..யாருக்கும் இந்த நிலை வர கூடாது.

எத்தனை நேரம் ஆயிற்று என்று தெரியவில்லை ....என் செல்லத்தை மீண்டும் பார்த்தேன் ..... மூக்கில், வயிற்றில், கையில் குழாய்கள் செருக பட்டிருந்தது. நினைவு இருப்பதற்கு  அடையாளமாக  தலையை இப்படியும் அப்படியும் உருட்டி கொண்டிருந்தான் குழந்தை. கண்கள்  அரை குறையாக திறந்தபடி இருந்தது. அவன் கைகளையும், கால்களையும் அசைக்க முடியாத படி டேப்பை கொண்டு மேசையோடு ஒட்டி இருந்தனர். மயக்க மருந்து கொடுத்த பின்னும் ரொம்ப கையையும் காலையும் உதைத்து கொண்டானாம். சிறிய குழந்தை ஆனதால், மேலும் மேலும் மயக்க மருந்து கொடுத்தால் ஆபத்து ஆகலாம் என்று, அவனை மேசையோடு வைத்து கட்டிவிட்டு இருந்தனர். 

பாவம் போதிய மயக்க மருந்து கூட இல்லாமல் எவ்வளவு வலித்ததோ....எப்படி தாங்கினானோ .....என்னால் நினைத்து கூட பார்க்க முடியவில்லை ......பெற்றோர் செய்த பாவம் பிள்ளைக்கு என்பார்களே ...நான் செய்த பாவம் தான் என் பிள்ளையை தாக்கி விட்டதா?  யாருக்கு என்ன கேடு விளைவித்தோம் ? என்ன பெரிய தவறு செய்து விட்டோம் ? அப்படி ஏதும் பெரிதாக பாவம் செய்து விட்டதாக நினைவில்லையே?   பின் ஏன் என் பிள்ளைக்கு இந்த நிலைமை ..இந்த வலி? என் பிள்ளையாய்  பிறந்ததே இவன் செய்த குற்றமா? என் ராஜகுமாரன் வேறு எங்காவது பிறந்து நல்ல படியாக வளர்ந்து இருக்க கூடாதா? 

  "குழந்தை பசியில் அழும்..ஆனால் இன்னும் பனிரெண்டு மணி நேரத்திற்கு பால் கொடுக்க கூடாது..." மருத்துவரின் அறிவுரை. இரக்கமற்ற வார்த்தைகள்...பசியால்  குழந்தை  இடை விடாது  அழும், ஆனால் பால் கூடாது ..என்ன கொடுமை ..அழுது அழுது அயர்ந்து போய் மயக்கத்திலேயே இருப்பான் அவன். உயிர் காக்கும் திரவங்கள்  குழாய்கள் மூலம் செலுத்த பட்டு கொண்டிருந்தன. தீவிர கண்காணிப்பு பிரிவில்  ஒரு வாரம்  இருந்தான் குழந்தை. கண்ணீர் வற்றி போய், மனமும்  பாறையாக  இறுகி போயிருந்தது. எப்படியாவது பிள்ளையை காப்பாற்ற வேண்டும் என்ற வெறி மட்டும் தான் அப்போது மனதில் இருந்தது.

இரண்டு நாட்கள் கழித்து மூக்கில் இருந்த குழாய் எடுக்கப்பட்டது. பால் ஒவ்வாமை மற்றும் இரத்தத்தில் சர்க்கரை  அளவு மிகுந்து இருந்ததால் தாய் பால் கொடுக்கக கூடாது என்று காதில் இரும்பை காய்ச்சி ஊற்றினார் மருத்துவர். இறக்குமதி செய்யப்பட்ட தனிவகையான ஒரு உணவுதான் அவனுக்கு.

  அவன் உடல் நிலையில் மருத்துவர்கள் எதிர்பார்த்த மாற்றம் வரவில்லை. அறுவை சிகிச்சை தோல்வி என்றனர். மீண்டும்  ஒரு முறை அறுவை சிகிச்சை செய்ய வேண்டும், ஆனால் குழந்தை அதை தாங்குவதற்கு சிறிது நாட்கள் காத்திருக்க வேண்டும் என்றனர், அதுவரை வயிற்றில் உள்ள குழாயை அகற்ற முடியாது என்று கூறி விட்டனர்.


பொது வார்டுக்கு வந்து விட்டோம். இவனையும் சேர்த்து பதினாறு குழந்தைகள். இவன் தான் அவர்களில் மிக சிறிய குழந்தை. எதுவுமே  நடக்காத மாதிரி கையையும் காலையும் உதைத்து விளையாடுவான். கண்களை உருட்டி உருட்டி பார்ப்பான். காலையிலும் மாலையிலும் மருத்துவர் குழு வரும். அவர்களை தன் வயிற்றில் கை வைத்து பார்க்க விடாமல் கையாலும் காலாலும் உதைப்பதை பார்த்து ஒரு மருத்துவர் அவனை "ரஜினிகாந்த்" என்று கொஞ்சுவார். அவனுகென்று தனியாக ஒரு ரசிகர் கூட்டமும் சேர்ந்தது. இவன் கைகால்களை அசைத்து விளையாடுவதால் கையில் உள்ள ஐவி குழாய் கழண்டு விடும். டாக்டர்கள் மீண்டு அதை பொருத்தும்போது வலியில் கத்தி அழுவான். பிறகு திரும்ப விளையாட்டு. குழந்தையும் தெய்வமும் ஒன்று என்பதை சொல்லாமல் சொல்லும் அவன் சேட்டைகள்.

நாட்கள் கழிந்து வாரங்கள் ஆனது. அந்த வார்டில் இருந்த பிற நோயாளி குழந்தைகள் நலமாகி வீட்டிற்கு  திரும்ப செல்லும் போது    நான் என் பிள்ளையை கூட்டிக்கொண்டு எப்போது இங்கிருந்து போக போகிறேன்  என்று ஏக்கமாக இருக்கும். எனக்கும் பிரசவமாகி இரண்டு மாதம் கூட ஆகாத நிலையில் சரியான ஒய்வு இல்லாமல் உடல் சோர்வும் சேர்ந்து கொண்டு மனசோர்வை அதிகமாக்கி கொண்டிருந்தது. 

அவனுக்கு நாற்பத்தைந்து நாட்கள் ஆகும் போது அடுத்த அறுவை சிகிச்சை. திரும்பவும் அதே  கெட்ட கனவை வாழ்ந்து பார்க்கும் கொடுமை. இந்த முறை இவன்  "வளர்ந்து" விட்டதால் அழுகையும் அதிகமாக இருந்தது. வலியாலும், பசியாலும் அவன் அழும் பொது மனம் துவண்டு போகும். எதற்கு என்  குழந்தைக்கு மட்டும் இந்த சோதனை ...விடை தெரியாமல் சிந்தித்து சிந்தித்து மனம்  ஓய்ந்து போனது. 

  ஒரு நாள் மதிய நேரம். ஆறாம் மாடியில் உள்ள அறையில் அவனுக்காக உணவு தயாரிக்க சென்று இருந்தேன். குழந்தை நோயாளிகள் உள்ள அறைகளில் சாப்பிட கூடாது.   சுகாதாரம் கருதி உணவை சூடாக்கும் வசதியும் கொடுக்க படவில்லை. ஆறாம் மாடியில் உள்ள அந்த பொதுவான அறையில் தான் மற்ற எல்லாரும் உணவு தயாரிக்க வேண்டும், சாப்பிட வேண்டும். அங்கிருந்த மின்சார அடுப்பில் குழந்தைக்கான உணவை தயாரித்து கொண்டே அழுது  கொண்டிருந்தேன். என்னவோ தெரியவில்லை அன்று ரொம்ப மன சோர்வாக இருந்தது. அழுகை நிற்கும் வகையாக தெரியவில்லை. 

தோளில் ஆதரவாக  ஒரு கை, திரும்பி பார்த்தேன், இருபத்தியைந்து வயது இருக்கும், என்னை போலவே ஒரு பெண்.

"மகனா?" என்று கேட்டாள். ஆமாம் என்று தலையாட்டினேன். அந்த அறைக்கு பெரும்பாலும் தம் பிள்ளைகளை சேர்த்து இருக்கும் தாய்கள்  தான் வருவார்கள். 

"எனக்கும் தான்" என்றாள். என் காதில் விழவில்லையோ? 

"என்ன ஆயிற்று குழந்தைக்கு ?" என்று மிகவும் கனிவாக கேட்டாள் .

அவ்வளவு தான், மடை திறந்த வெள்ளம் போல் என் மனதில் இருந்த சோகத்தை கொட்டினேன் , என் பிள்ளை படும் பாட்டை விவரித்து அழுதேன்.

"கவலை  படாதே ...அடுத்த அறுவை சிகிச்சை செய்தாயிற்று அல்லவா ..எல்லாம்  சரியாகி விடும் .." என்று மென்மையாக சொன்னாள் 

"இல்லை" என்றேன்  நான். "இது  கூட தாற்காலிகமானது தான்..  ஐந்து அல்லது ஆறு வயதில் மீண்டுமொரு அறுவை சிகிச்சை செய்ய வேண்டுமாம்." என்றேன் தேம்பியபடி.

"அப்போது சரியாகிவிடும் அல்லவா .." என்றாள் 

"அப்படிதான் மருத்துவர்கள் சொல்லுகிறார்கள்" என்றேன் .

"அவ்வளவு தானே ..இன்னும் சில வருடங்கள் தானே ..கண்டிப்பாக குழந்தை தேறி விடுவான். தைரியமாக இரு ..மனதை தேற்றி கொள் ..குழந்தையை நல்லபடியாக பார்த்து கொள் " என்றாள். 

எனக்கு வெறுமையாக இருந்தது. சொல்லுவது சுலபம். அனுபவிப்பவர்களுக்கு  தானே வலி தெரியும், இவளுக்கு என்ன புரிய போகிறது? 

"நீங்கள் ...? இங்கே, எங்கே .?  நான் ரொம்ப நாட்களாக இருக்கிறேன் ..ஆனால் உங்களை பார்த்ததில்லை ...?" பார்வையாளராக இருப்பாள் போலும் என்று நினைத்தபடி கேட்டேன். அவள் நகைகளையும் சேலையும் பார்க்கும் பொது நல்ல பணக்கார வீட்டு பெண் போல தெரிந்தது.

"நான் எட்டாம் எண் அறையில் இருக்கிறேன், என் மகனுடன் " என்றாள் . நான் நினைத்து சரிதான். அது விஐபிகளுக்கான அறை. வசதியான பெண் தான்.

"என்ன வயது உங்கள் மகனுக்கு"

"நாலு மாதம்"

"என்ன ஆயிற்று குழந்தைக்கு?" 

சுரம் அல்லது வயிற்று போக்கு மாதிரி எதாவது சொல்லுவாள் என்று எதிர்பார்த்தேன். 

"இரத்த புற்று நோய்" என்றாள்.

"என்ன ...?" அதிர்ந்து போனேன்.

"குணமாக்க  முடியாது என்று சொல்லிவிட்டார்கள் ..இன்னும் ஒன்று இரண்டு மாதங்கள் உயிரோடு இருப்பானாம்.." அமைதியாக சொன்னாள் ..

என் கண்களில் நின்றிந்த கண்ணீர் மீண்டும் பெருக ஆரம்பித்தது. என்னால் கேட்கவே முடியவில்லையே. இவளால் எப்படி தாங்க முடிகிறது ...

"திருமணமாகி ஏழு வருடம் கழித்து தான் பிறந்தான். ...அடிக்கடி சுரம் வந்து கொண்டே இருந்தது. டைபோய்ட், மலேரியா,  காமாலை என்று எதுவும் இல்லை என்ற பிறகு, எதற்கும் பார்ப்போமே என்று சந்தேகத்தோடு மருத்துவர்கள் புற்று  நோய்க்கான டெஸ்ட் செய்து பார்த்தனர். இரண்டு வாரங்கள் தான் முன்பு தெரிந்தது. முடிந்தவரை முயற்சி செய்கிறார்கள். இருந்தாலும் பெரிதாக நம்பிக்கை ஏதும் கிடையாது...? என்றாள்.

அவள் கண்கள் வறண்டு இருந்தன. "அழாதே...." என்று என் கண்களை துடைத்து விட்டுவிட்டு  சொன்னாள். "ஐந்தாறு வருடங்கள் நிமிடமாக கடந்துபோய் விடும். உன் பிள்ளை சீக்கிரமே  தேறி விடுவான்..அதன் பின் பெரிய ஆளாக வருவான் பாரேன். இங்கேயே கூட மருத்துவராக திரும்பி வருவான்  " என்றாள்.

என்னை தேற்றுகிறாளே, நான் என்ன என்று அவளுக்கு ஆறுதல் சொல்லுவது? இடி போன்ற துயரத்தை தாங்கி கொண்டு அமைதியாக நிற்கும் பெண்ணை பார்த்து தேறுதல் சொல்ல வார்த்தை இல்லாமல் ஆடி போய் நின்றேன். ஆம், என் மகன் தேறி விடுவான். என் துன்பம் இவள்  எதிரில் இன்றுமே இல்லை.

சிறிது நேரம்  கழித்து திரும்பி வந்து போது வழக்கம் போல  கை காலை உதைத்து கொண்டு சிரித்து கொண்டிருக்கும் என் பிள்ளையை  பார்த்தேன்.. 

"என் செல்லம்..உனக்கு ஒன்றும் இல்லை ..சீக்கிரம் எல்லாம் சரியாகி விடும்" என்று வாரி அணைத்து புன்னகையுடன் முத்தமிட்டேன்.

இன்று அவன் வளர்ந்து மருத்துவக் கல்லூரியில் படிக்கிறான், மருத்துவர் அங்கியை அணிந்து கொண்டு பெருமையாக நடமாடும் போது ஏனோ அந்த பெயர் தெரியாத தாயின் முகமும் வாழ்த்தும் நினைவிற்கு வருகிறது.